Απόψε πάλι δε μπορεί...

 Απόψε πάλι δε μπορεί

ο ύπνος να με πάρει

και συντροφιά δα μου κρατεί

τη νύχτα το φεγγάρι

Καταλυτής τση ομορφιάς...

Καταλυτής τση ομορφιάς

λένε πως είναι ο χρόνος

μα δε μπορεί και τση ψυχής

να γίνει δολοφόνος

Στην εδική σου φυλακή...

Στην εδική σου φυλακή

ισόβια να κάτσω

δε δα περάσει από το νου

η σκέψη ν'αποδράσω

Οι αγάπες που με τση καρδιάς...

Οι αγάπες που με τση καρδιάς

το αίμα ποτιστούνε

σε χέρσο τόπο κι άνυδρο

βλασταίνουνε κι ανθούνε

Από καιρό τη μυρωδιά...

Από καιρό τη μυρωδιά

ρόδο μου έχεις χάσει

φαίνεται σ'έχει ο κηπουρός

απότιστο ξεχάσει

Φεγγάρι απόψε που δα βγεις...

Φεγγάρι απόψε που δα βγεις

μη'ρθείς στη γειτονιά μου

μη φανερώσεις το καϋμό

πού'χω στα σωθικά μου

Με δάκρυ πλάθω ΄τ'όνειρο...

Με δάκρυ πλάθω τ'όνειρο

με αίμα την ελπίδα

κι ένα ψιχάλι από χαρά

ποτέ μου εγώ δεν είδα

...σε κάνουν και δακρύζεις

Κι οι αγάπες που με τση καρδιάς

το αίμα τσοι ποτίζεις

πολλές φορές σε κάνουνε

να κλαίς και να δακρύζεις

Η αγάπη τση'ναι δίμουρη...

Η αγάπη τση'ναι δίμουρη

κι ο έρωτάς τση ψεύτης

πότε στα ύψη σε κρατά

και πότε χάμε πέφτεις

Μη με ρωτήξεις ...

Μη με ρωτήξεις ανέ δεις

πως μαύρα ρούχα βάνω

αφού κατέχεις αφορμή

είναι που σένα χάνω

Πάντα δα κάνω όνειρα...

Πάντα δα κάνω όνειρα

πάντα ελπίδες θά'χω

και ας μην ήκαμε ποτέ

η παραθιά μου άθο

Την ομορφιά του φεγγαριού...

Την ομορφιά του φεγγαριού

ο ήλιος τη χαρίζει

και τη δική μου τη ζωή

μια'γάπη την ορίζει

Μοναδική μέσ'το μυαλό...

Μοναδική μέσ'το μυαλό

σκέψη μου έχει γίνει

κι όπου κι αν πάω και σταθώ

ήσυχο δε μ'αφήνει

Kαι με τα δώδεκα Μποφώρ...

Και με τα δώδεκα Μποφώρ

μπορώ να ταξιδέψω

δε μ'ενοχλεί για να σε βρω

ιο σώμα να παιδέψω

Το γιασεμί σου...

Το γιασεμί σου στην αυλή

θωρώ το ξεραμένο

γιατί ποτίζει όποιος περνά

κι ας είναι ποτισμένο