Στου νου μου...

Στου νου μου τη παράσταση
το πρώτο ρόλο έχει
νά'ναι η καρδιά στο έργο αυτό
κομπάρσος δεν αντέχει

Στη κάψα μου...

Στη κάψα μου εγίνηκες
κρυγιό νερό να πίνω
και'γώ φωθιά να πυρωθείς
αν χρειαστεί δα γίνω

Πυρώνομαι : Ζεσταίνομαι

ΕΠΕΙΓΟΝ!!!

ΕΠΕΙΓΟΝ !!!! SΟS !!
Βοηθείστε να σωθεί το κοριτσάκι..
Η μικρή Αργυρώ που είναι μόλις 4 χρονών πάσχει από Νευροβλάστομα (μορφή καρκίνου) και είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Χρειάζεται επειγόντως αίμα ΑΒ Θετικό . Παρακαλώ πολύ όποιον έχει την ίδια ομάδα αίματος προσέλθει στο Νοσοκομείο Παίδων να δώσει αίμα. Τα στοιχεία είναι:Αργυρώ Τερεζάκη του Μανούσου και της Δέσποινας,Νοσοκομείο Αγλαΐα Κυριακού Ογκολογικό τμήμα ή στο τμήμα ΑιμοδοσίαςΘηβών & Λεβαδείας, Αμπελόκηποι Αθήνα.Τηλέφωνο : 213 2009000Ευχαριστούμε πολύ που βοηθάτε την 4χρόνη Αργυρώ, και σας παρακαλούμε προωθήσετε αυτό το μήνυμα σε όσους περισσότερους γνωστούς μπορείτε !!Μπορείτε επίσης να δώσετε αίμα σε οποιοδήποτε Νοσοκομείο και απλά να πείτε για ποιο προορίζεται το αίμα που προσφέρετε ,και να ζητήσετε να ενημερώσουν επειγόντως το Νοσοκομείο Αγλαΐα Κυριακού, Ογκολογικό τμήμα ή το τμήμα Αιμοδοσίας για την προσφορά σας.
Aναδημοσίευση από http://www.erotokritos.gr/

Σ'ένα ζωγράφο...

Σ'ένα ζωγράφο θά'πρεπε
την αφορμή να δώσου
να ζωγραφίσει τη χαρά
οι κόρες τω μαθιώ σου

Έχω μεγάλο ινάτι

Με κατατρέχει η μοίρα μου
μά'χω και γω ινάτι
και δα τη πολεμώ σαφί
μέχρι να βρω ραχάτι

Σατυρικές (μέρος πρώτο)

Νερό δεν έχω και τσ'ελιές
απότιστες τσ'αφήνω
κι άμα δε βρέξει ο Θεός
ίντα κοντό δα γίνω

Καλιά δα βγω στη διακονιά
παρά να πουσουνίσω
σπορέλαια εισαγωγής
και το φα'ί' να ψήσω

Και προπαντός άμα γροικώ
πως τό'χουνε μολέψει
πρώτα με ορυχτέλαια
κι ύστερα τό'χουν πέψει

Γιατί'χομε το πιο αγνό
λάδι στο κόσμο απάνω
γι αυτό και στο τσικάλι μου
σπορέλαιο δε βάνω

Το λιόφτο μου το πότισα
και τό'χω γκουανιάσει
μά'καμε δίφορες ελιές
κιη ντίνα δα αδειάσει

Το λιόφτο μου το πότισα
τό'χω γκουανιασμένο
γιάντα τσι κάνει δίφορες
δε το καταλαβαίνω

διακονιά : ζητιανιά
πουσουνίζω : ψωνίζω
μολέψει : δηλητηριάσει
γκουανός : λίπασμα
ντίνα : μεταλλικό δοχείο (σαν βαρέλι) λαδιού

Στη καλουργιά που...

Στη καλουργιά που ίκαμα
φυτρώσαν'ασπαλάθοι
κι εδά δα τα πληρώσω εγώ
τα εδικά μου λάθη

Δίμουρη η αγάπη σου...

Δίμουρη η αγάπη σου
ψεύτης ο έρωτάς σου
μα δα γυρίσουν οι καιροί
να'ρθεί και η σειρά σου

Συγνώμη μού'πες...

Συγνώμη μού'πες μια βραδυά
και γύρισες κοντά μου
κι έβαλες και τσακώστηκε
ο νους με τη καρδιά μου

Δεν έχω δει ποτέ ...

Δεν έχω δει ποτέ χαρά
κι άμα τη συναντήσω
να μη φανεί παράξενο
αν τη παραμερίσω

Ο δάκος τρώει...

Ο δάκος τρώει την ελιά

τ'αμπέλι η φυλλοξήρα

και μένα τρώνε οι καϋμοί

που απ'όνομι σου πήρα

Όση ρακί και νά'χω πιει...

Όση ρακί και νά'χω πιει

δε μέθυσα ποτέ μου

μα σα σε δω ζαλίζομαι

σκέψη και λογισμέ μου

Στο σπίτι μου αισθάνομαι...

Στο σπίτι μου αιστάνομαι

σαν το ξενιτεμένο

και δεν υπάρχει επιστροφή

για να τη περιμένω

ΟΝΕΙΡΑ (Μέρος πρώτο)

Ούτε στο όνειρο χαρά

δεν έχω δει ποτέ μου

ούτε τη μέρα χαίρομαι

ούτε τη νύχτα Θε μου

Με το παράπονο ξυπνώ

και θέτω με το πόνο

μόνη μου ελπίδα τ'όνειρο

μια-δυο φορές το χρόνο

Λουλούδι που τη μυρωδιά...

Μια βιόλα μέσα στο μπαξέ

έχει καϊναντίσει

φαίνεται έχει ο κηπουρός

μέρες να τη ποτίσει

Nά'χεις τ'αμέντε σου...

Νά'χεις τ'αμέντε σου ανέ δεις
δρόμο φαρδύ και ντρέτο
ποτέ σε μια ψηλή κορφή
δε βγάνει.Κάτεχέ το

Ο δρόμος της "αρετής και της κακίας" του Ηρακλή
(Ελληνική μυθολογία)

Δε μπόρεσα

Eγώ δ'ανοίξω το κλουβί

και δα σ'ελευτερώσω

αφού δε μπόρεσα ποτέ

πουλί να σε μερώσω

Να μη σκοτώνεις...

Να μη σκοτώνεις κυνηγέ

πουλί τραυματισμένο

και προπαντός άμα το δεις

να'ρθεί από τόπο ξένο

ΒΙΟΛΕΣ-ΡΟΔΑ (Μέρος τέταρτο)

Όλα τα ρόδα του μπαξέ
ανθίζουν στο καιρό ντως
μα έρχεται κι η εποχή
που χάνουν τον ανθό ντως

Όσο κι αν είναι όμορφες
μεσ'το μπαξέ οι βιόλες
άμα περάσει ο καιρός
δα ξεραθούνε όλες

Την ώρα που...

Την ώρα που το βλέμμα σου
με το δικό μου σμίγει
κλειδί για το παράδεισο
είναι και τον ανοίγει

Aν ταχυδρόμος...

Αν ταχυδρόμος είσαι συ

του έρωτα φεγγάρι

ένα μαντάτο γιάντα εγώ

ποτέ δεν έχω πάρει

Φάρο σε έχω...

Φάρο σε έχω στη ζωή

να μη παραστρατήσω

κι άμα σε χάσω κάτεχε

ότι και εγώ θα σβήσω

Τα πάθη μου...

Τα πάθη μου ετελάλησες
κι ο κόσμος τά'χει μάθει
μα εγώ χωστά δα τα κρατώ
τα εδικά σου λάθη

ΘΑΛΑΣΣΑ (Μέρος δεύτερο)

Η αγάπη σου τση θάλασσας
μοιάζει πού'ναι μεγάλη
κι όποιος κι αν θέλει δε μπορεί
σταλίκια να τση βάλει

Η αγάπη σου τση θάλασσας
μοιάζει που έχει αλμύρα
κι όση κι αν ήπια εγώ ποτέ
φχαρίστηση δε πήρα

Σ'ανεμοθύελλα'μουνε
ακυβέρνητο καράβι
μα είδα στον ορίζοντα
το φάρο σου ν'ανάβει

Να μη μου λες...

Να μη μου λες πως μ'αγαπάς
γιατί δα το πιστέψω
κι ύστερα πως με μια καρδιά
δυο αγάπες δα παλέψω

Στην αγκαλιά σου...

Στην αγκαλιά σου αιστάνομαι
πως κάνει στάση ο χρόνος
πως δεν υπάρχουν γεραθειά
πως δεν υπάρχει πόνος

Κάνω ευχή...

Παρόλο που δε βρέθηκα
ποτέ μεσ'τή καρδιά σου
κάνω ευχή αληθινά
να βγούνε τα όνειρά σου

ΣΚΕΨΗ-ΛΟΓΙΣΜΟΣ (Mέρος δεύτερο)

Tον έλεγχο τση σκέψης μου
από καιρό'χω χάσει
και πολεμά μα δε μπορεί
εσένα να ξεχάσει

Άμα δ'αργήσω να σε δω
τα λογικά μου χάνω
κι άμα σε δω τρεζαίνομαι
Θε μου κι ίντα να κάμω

Όλη τη μέρα το κορμί
κι άμα νυχτώνει η σκέψη
τα βάσανά μου δε μπορεί
κιανείς να τα πιστέψει

Παρέα έχει το κορμί
το πόνο κάθε μέρα
κι άμα νυχτώνει η σκέψη μου
τσ'έλπίδες διώχνει πέρα

ΓΙΑΤΡΟΙ (Μέρος δεύτερο)

Μ'έχουνε δει πολλοί γιατροί
κι απ'τα συμπτώματά μου
εβγάλανε το πόρισμα
συ θά'σαι η γιατρειά μου

Με τρόπο μού'πανε οι γιατροί
το τέλος ότι φτάνει
ανεπανόρθωτη ζημιά
στο στήθος έχεις κάνει

Με τρόπο μού'πανε οι γιατροί
το τέλος πως σιμώνει
γιατί'φυγες και τη καρδιά
ο πόνος μαραζώνει

Όσο μεγάλη πρόοδο
κι αν κάμει η επιστήμη
το φάρμακο για το σεβντά
άγνωστο δα τση μείνει

Θέλω να βρέχει...

Θέλω να βρέχει που αν κιανείς
ρωτήξει γιάντα κλαίω
τα δάκρυα'ναι τση βροχής
σταγόνες να του λέω

Η δύση αφήνει...

Η δύση αφήνει ανάμνηση
κι η αυγή γεννά ελπίδα
μά'χουν περάσει χρόνια εδά
που ήλιο εγώ δεν είδα

Αφού στο πόνο μου...

Αφού στο πόνο μου γελά
κι όταν γελώ δακρύζει
τάμα δα κάμω στο θεό
πόνους να μου χαρίζει